کارآزمایی‌های بالینی محققان دانشگاه ایلینویز نشان داده که از زهر زنبور عسل، مار و عقرب در آینده می‌توان در مبارزه علیه سرطان استفاده کرد.

 بر اساس مقاله ارائه شده در نشست انجمن شیمی آمریکت، محققان توانسته‌اند راهی را برای توقف رشد سلولهای سرطانی پیدا کنند.

این کار در مراحل بسیار ابتدایی خود قرار داشته اما در آزمایشات برای توقف رشد سلولهای سرطان پستان و ملانوما با موفقیت عمل کرده است.

روش محققان از نانوفناوری برای انتقال عنصر مصنوعی مشابه سم زنبورهای عسل، مارها و عقربها استفاده می‌کند.

متون قدیمی نشان می‌دهد که پزشکان در سالیان متوالی از سم برای درمان بیماریها بهره می‌بردند. در سال 14 قبل از میلاد، پلینیوس، نویسنده یونانی به توصیف استفاده از زهر زنبورعسل به عنوان درمانی برای کچلی اشاره کرده است. پزشکان از نیشهای زنبورعسل برای درمان نقرس امپراتور شارلمانی در دهه 700 بهره برده بودند. درمانهای سنتی چینی نیز از زهر قورباغه برای مبارزه با سرطانهای کبد، ریه، روده و لوزالمعده استفاده می‌کنند.

مشکل کلی در تزریق زهر به افراد، عوارض جانبی مضر آن است. ویژگیهای موجود در زهر که سلولهای سرطانی را نبود می‌کنند، می‌توانند به سلولهای سالم نیز مشابه شیمی‌درمانی آسیب وارد کرده و از عوارض جانبی دردناکی برخوردار باشند.

اما محققان ایلینویز روشی را برای جداسازی پروتئینها و پپتیدهای مهم در زهر ایجاد کرده‌اند که بتوان از آنها برای توقف رشد سلولهای سرطانی بهره برد. آنها راهی را برای مصنوعی کردن این سلولهای مفید پیدا کرده‌اند.

این ماده مصنوعی سپس با استفاده از فناوری نانو به سلولهای سرطانی منتقل می‌شود. ماده مذکور با استتار کل سم به شکل بخشی از نانوذره، از کنار سلولهای سالم عبور کرده و تنها به سلولهای سرطانی جذب می‌شوند. این نانوذارت حاوی سم مصنوعی با چسبیدن به سلولهای سرطانی می‌توانند رشد آنها را کند یا متوقف کرده و شاید در نهایت از انتشار سرطان جلوگیری کنند.

بنظر می‌رسد که ذرات درون زهر زنبورعسل می‌توانند بطور خاص سلولهای بنیادی سرطانی را متوقف کنند.

برخلاف شیمی‌درمانی، این روش هدف‌مند در شکل نظری تنها سلولهای سرطانی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در صورت موفقیت می‌توان این ماده طبیعی موجود در زهر را پایه‌ای برای کل مجموعه داروهای مبارزه با سرطان قرار داد.

محققان قصد دارند ترکیب زهر مصنوعی و فناوری نانو را در سلولهای سرطانی موشها و خوکها آزمایش کنند و در صورت موفقیت این روش در گام بعدی بر روی انسان آزمایش خواهد شد. طبق پیش‌بینی دانشمندان، این درمان بین سه تا پنج سال آینده در دسترس قرار خواهد گرفت.